مقدمه:
نیروگاه هسته‌ای و سیستم های حفاظتی و ایمنی آن در شرایط حادثه (حادثه خیلی شدید) باید طوری عمل کنند که قلب ذوب نشود.این سیستم ها به گونه ای طراحی شده اند که در هنگام حادثه قلب بدون تغییر باقی بماند و نشت مواد رادیو اکتیو به محیط بیرون به حداقل مقدار برسد.به منظور کاهش خطر ناشی از مواد رادیو اکتیو محبوس درون قلب نیاز است که سیستم اولیه وتمام اجزایش در درون یک یا چند محفظه پوششی قرار گیرد.
در واقع این محفظه‌های نقش اصلی در بهره‌برداری راکتور ندارند و نقش اصلی‌آنها به دام انداختن مواد رادیواکتیو خارج شده از سوخت یا نشت کرده از پوشش سیستم اولیه و جلوگیری از ورود آنها یه محیط است.
اگر بخواهیم که محفظه به درستی وظیفه خود را انجام دهد باید در طراحی ان میزان حداکثر فشاری که باید در زمان بدترین حوادث تحمل کند به دقت مورد توجه قرار گیرد.قبل از آنکه شرایط محفظه از نظر مقاومت در مقابل فشار و دما تعیین شود باید قدرت چشمه و مدلهای انتقال بار در طراحی حادثه مورد توجه قرار گیرد.به همین دلیل ما در این فصل توجه خود را به این حوادث محدود کننده که تعیین کننده بالاترین فشار وارد به محفظه هستند و چگونگی طراحی ساختار و سیستم های آن معطوف خواهیم کرد.
حوادثی که در آن محفظه نقش فعالی ایفا می‌کند به 5 دسته تقسیم‌بندی میشود.
1. انرژی ذخیره شده
2. انرژی هسته‌ای گذرا
3. گرمای واپاشی
4. انرژی مربوط به واکنش‌های شیمیایی
5. منابع انرژی مربوط به نیروگاه مربوط به حادثه‌ای طبیعی و یا انسانی می باشد که از بیرون نیروگاه برای نیروگاه اتفاق می افتد.
انرژی ذخیره شده شامل انرژی گرمایی محسوس و نهان ذخیره شده در سوخت،خنک کننده و سایر اجزا سیستم اولیه در هنگاه شروع حادثه می باشد.انرژی هسته ای گذرا انرژی تولید شده هنگام شکافت است. گرمای واپاشی متناوبا از محصولات شکافت و اکتنیدهای موجود درون قلب هنگام شروع حادثه تولید میشود.واکنش های شیمیایی گرمازا دلیل بالقوه شروع حوادث هستند. …